Polonais
Le polonais (autonyme : język polski /ˈjɛ̃zɨk ˈpɔlskʲi/, polszczyzna /pɔlˈʂt͡ʂɨzna/ ou simplement polski /ˈpɔlskʲi/) est une langue indo-européenne appartenant au groupe des langues slaves occidentales. Elle a le statut de langue officielle en Pologne où elle est parlée par environ 40 millions de personnes mais elle est également parlée par les minorités polonaises des pays voisins et un important nombre d'émigrés polonais vivant sur presque tous les continents. La langue s’écrit avec l’alphabet latin, certaines lettres étant surmontées de diacritiques. Malgré la pression exercée par les administrations des occupants du territoire polonais, qui ont essayé de supprimer la langue et la culture polonaise, une littérature très riche s'est développée et aujourd'hui, le polonais est la seconde langue slave la plus parlée au monde après le russe.
Source : Wikipedia francophone
Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należą również czeski, kaszubski, słowacki i języki łużyckie), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej. Jest językiem urzędowym w Polsce oraz należy do oficjalnych języków Unii Europejskiej. Język polski ma obecnie największą społeczność użytkowników wśród przedstawicieli słowiańszczyzny zachodniej i jest drugim językiem słowiańskim pod względem liczby użytkowników[10][11]. Ocenia się, że jest mową ojczystą ok. 44 mln ludzi na świecie (w literaturze naukowej można spotkać szacunki od 39 do 48 mln). Współcześnie dominuje na terenie Polski, kraju stosunkowo jednolitego pod względem językowym[12], używany jest także w krajach ościennych z polską ludnością autochtoniczną stanowiącą mniejszość narodową oraz przez Polonię, czyli ludność polską zamieszkałą za granicą. Z punktu widzenia typologii jest językiem fleksyjnym[13], z rozbudowaną fleksją w zakresie morfologii[14]. Akcent w języku polskim pada zwykle na drugą sylabę od końca, a w zdaniu przeważa szyk SVO (podmiot orzeczenie dopełnienie)[12]. Dziś cechuje się słabo zaznaczonym i zanikającym zróżnicowaniem gwarowym, które ustępuje miejsca dominującej roli języka standardowego[15]. Do zapisu języka polskiego służy alfabet łaciński, wzbogacony o dodatkowe znaki diakrytyczne. Wywodzi się z języka praindoeuropejskiego za pośrednictwem prasłowiańskiego. Spośród głównych języków słowiańskich wykazuje najbliższe pokrewieństwo ze słowackim[11] i czeskim[15], ale dzieli również wiele cech z językiem ukraińskim ze względu na długotrwałe kontakty obu języków[15][16]. Na język polski duży wpływ wywarły także języki germańskie, zwłaszcza niemiecki i jidysz oraz italskie, takie jak łacina i francuski, które rzutowały na polską leksykę i gramatykę[17][18][19]. Historycznie polszczyzna była istotną lingua franca w regionie Europy Środkowo-Wschodniej, o znaczeniu akademickim i dyplomatycznym[20][21]. Jego regulacją zajmuje się Rada Języka Polskiego, pełniąca funkcję doradczą[22].Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należą również czeski, kaszubski, słowacki, języki łużyckie czy wymarły język drzewiański), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej. Jest językiem urzędowym w Polsce oraz należy do oficjalnych języków Unii Europejskiej. Język polski ma obecnie największą społeczność użytkowników wśród przedstawicieli słowiańszczyzny zachodniej i jest drugim językiem słowiańskim pod względem liczby użytkowników[10][11]. Ocenia się, że jest mową ojczystą ok. 44 mln ludzi na świecie (w literaturze naukowej można spotkać szacunki od 39 do 48 mln). Współcześnie dominuje na terenie Polski, kraju stosunkowo jednolitego pod względem językowym[12], używany jest także w krajach ościennych z polską ludnością autochtoniczną stanowiącą mniejszość narodową oraz przez Polonię, czyli ludność polską zamieszkałą za granicą. Z punktu widzenia typologii jest językiem fleksyjnym[13], z rozbudowaną fleksją w zakresie morfologii[14]. Akcent w języku polskim pada zwykle na drugą sylabę od końca, a w zdaniu przeważa szyk SVO (podmiot orzeczenie dopełnienie)[12]. Dziś cechuje się słabo zaznaczonym i zanikającym zróżnicowaniem gwarowym, które ustępuje miejsca dominującej roli języka standardowego[15]. Do zapisu języka polskiego służy alfabet łaciński, wzbogacony o dodatkowe znaki diakrytyczne. Wywodzi się z języka praindoeuropejskiego za pośrednictwem prasłowiańskiego. Spośród największych języków słowiańskich polszczyzna wykazuje najbliższe pokrewieństwo ze słowackim[11] i czeskim[15], ale dzieli również wiele cech z językiem ukraińskim ze względu na długotrwałe kontakty obu języków[15][16]. Na język polski duży wpływ wywarły także języki germańskie, zwłaszcza niemiecki i jidysz oraz łacina i języki romańskie, takie jak francuski, które rzutowały na polską leksykę i gramatykę[17][18][19]. Historycznie polszczyzna była istotną lingua franca w regionie Europy Środkowo-Wschodniej, o znaczeniu akademickim i dyplomatycznym[20][21]. Jego regulacją zajmuje się Rada Języka Polskiego, pełniąca funkcję doradczą[22].Język polski, polszczyzna – język z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należą również czeski, kaszubski, słowacki, języki łużyckie czy wymarły język drzewiański), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej. Jest językiem urzędowym w Polsce oraz należy do oficjalnych języków Unii Europejskiej. Język polski ma obecnie największą społeczność użytkowników wśród przedstawicieli słowiańszczyzny zachodniej i jest drugim językiem słowiańskim pod względem liczby użytkowników[10][11]. Ocenia się, że jest mową ojczystą ok. 44 mln ludzi na świecie (w literaturze naukowej można spotkać szacunki od 39 do 48 mln). Współcześnie dominuje na terenie Polski, kraju stosunkowo jednolitego pod względem językowym[12], używany jest także w krajach ościennych z polską ludnością autochtoniczną stanowiącą mniejszość narodową oraz przez Polonię, czyli ludność polską zamieszkałą za granicą. Z punktu widzenia typologii jest językiem fleksyjnym[13], z rozbudowaną fleksją w zakresie morfologii[14]. Akcent w języku polskim pada zwykle na drugą sylabę od końca, a w zdaniu przeważa szyk SVO (podmiot orzeczenie dopełnienie)[12]. Dziś cechuje się słabo zaznaczonym i zanikającym zróżnicowaniem gwarowym, które ustępuje miejsca dominującej roli języka standardowego[15]. Jego regulacją zajmuje się Rada Języka Polskiego, pełniąca funkcję doradczą[16]. Do zapisu języka polskiego służy alfabet łaciński, wzbogacony o dodatkowe znaki diakrytyczne. Wywodzi się z języka praindoeuropejskiego za pośrednictwem prasłowiańskiego. Spośród największych języków słowiańskich polszczyzna wykazuje najbliższe pokrewieństwo ze słowackim[11] i czeskim[15], ale dzieli również wiele cech z językiem ukraińskim ze względu na długotrwałe kontakty obu języków[15][17]. Na język polski duży wpływ wywarły także języki germańskie, zwłaszcza niemiecki i jidysz oraz łacina i języki romańskie, takie jak francuski, które rzutowały na polską leksykę i gramatykę[18][19][20]. Historycznie polszczyzna była istotną lingua franca w regionie Europy Środkowo-Wschodniej, o znaczeniu akademickim i dyplomatycznym[21][22].Język polski, polszczyzna – język lechicki z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należą również czeski, kaszubski, słowacki, języki łużyckie czy wymarły język drzewiański), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej. Jest językiem urzędowym w Polsce oraz należy do oficjalnych języków Unii Europejskiej. Język polski ma obecnie największą społeczność użytkowników wśród przedstawicieli słowiańszczyzny zachodniej i jest drugim językiem słowiańskim pod względem liczby użytkowników[10][11]. Ocenia się, że jest mową ojczystą ok. 44 mln ludzi na świecie (w literaturze naukowej można spotkać szacunki od 39 do 48 mln). Współcześnie dominuje na terenie Polski, kraju stosunkowo jednolitego pod względem językowym[12], używany jest także w krajach ościennych z polską ludnością autochtoniczną stanowiącą mniejszość narodową oraz przez Polonię, czyli ludność polską zamieszkałą za granicą. Z punktu widzenia typologii jest językiem fleksyjnym[13], z rozbudowaną fleksją w zakresie morfologii[14]. Akcent w języku polskim pada zwykle na drugą sylabę od końca, a w zdaniu przeważa szyk SVO (podmiot orzeczenie dopełnienie)[12]. Dziś cechuje się słabo zaznaczonym i zanikającym zróżnicowaniem gwarowym, które ustępuje miejsca dominującej roli języka standardowego[15]. Jego regulacją zajmuje się Rada Języka Polskiego, pełniąca funkcję doradczą[16]. Do zapisu języka polskiego służy alfabet łaciński, wzbogacony o dodatkowe znaki diakrytyczne. Wywodzi się z języka praindoeuropejskiego za pośrednictwem prasłowiańskiego. Spośród największych języków słowiańskich polszczyzna wykazuje najbliższe pokrewieństwo ze słowackim[11] i czeskim[15], ale dzieli również wiele cech z językiem ukraińskim ze względu na długotrwałe kontakty obu języków[15][17]. Na język polski duży wpływ wywarły także języki germańskie, zwłaszcza niemiecki i jidysz oraz łacina i języki romańskie, takie jak francuski, które rzutowały na polską leksykę i gramatykę[18][19][20]. Historycznie polszczyzna była istotną lingua franca w regionie Europy Środkowo-Wschodniej, o znaczeniu akademickim i dyplomatycznym[21][22].Język polski, polszczyzna – język lechicki z grupy zachodniosłowiańskiej (do której należą również czeski, kaszubski, słowacki, języki łużyckie czy wymarły język drzewiański), stanowiącej część rodziny indoeuropejskiej. Jest językiem urzędowym w Polsce oraz należy do oficjalnych języków Unii Europejskiej. Język polski ma obecnie największą społeczność użytkowników wśród przedstawicieli słowiańszczyzny zachodniej i jest drugim językiem słowiańskim pod względem liczby użytkowników[10][11]. Ocenia się, że jest mową ojczystą ok. 44 mln ludzi na świecie (w literaturze naukowej można spotkać szacunki od 39 do 48 mln). Współcześnie dominuje na terenie Polski, kraju stosunkowo jednolitego pod względem językowym[12]; używany jest także w krajach ościennych z polską ludnością autochtoniczną stanowiącą mniejszość narodową oraz przez Polonię, czyli ludność polską zamieszkałą za granicą. Z punktu widzenia typologii jest językiem fleksyjnym, o rozbudowanej morfologii fleksyjnej[13][14]. Akcent w języku polskim pada zwykle na drugą sylabę od końca, a w zdaniu przeważa szyk SVO (podmiot orzeczenie dopełnienie)[12]. Dzisiejsza polszczyzna cechuje się słabo zaznaczonym zróżnicowaniem geograficznym, zanikającym na rzecz dominacji języka standardowego na terenie całego kraju[15][16]. Utrzymują się kody mieszane, będące ogniwem pośrednim między standardem a dialektami tradycyjnymi[17]. Wywodzi się z języka praindoeuropejskiego za pośrednictwem prasłowiańskiego. Spośród największych języków słowiańskich polszczyzna wykazuje najbliższe pokrewieństwo ze słowackim[11] i czeskim[15], ale dzieli również wiele cech z językiem ukraińskim ze względu na długotrwałe kontakty obu języków[15][18]. Na język polski duży wpływ wywarły także języki germańskie, zwłaszcza niemiecki i jidysz oraz łacina i języki romańskie, takie jak francuski, które rzutowały na polską leksykę i gramatykę[19][20][21]. Historycznie polszczyzna była istotną lingua franca w regionie Europy Środkowo-Wschodniej, o znaczeniu akademickim i dyplomatycznym[22][23]. Do zapisu języka polskiego służy alfabet łaciński, wzbogacony o dodatkowe znaki diakrytyczne. Język ogólnopolski podlega monitorowaniu i regulacji językowej. Instytucją opiniodawczo-doradczą w zakresie używania języka narodowego jest Rada Języka Polskiego, która przygotowuje opinie językowe oraz ustala oficjalne zasady ortografii i interpunkcji[24].
Source : Wikipedia local
Carte

Source : Wikidata
Article premier de la déclaration universelle des droits de l'homme
Article premier de la Déclaration universelle des droits de l'homme (voir le texte en français) Artykuł 1 Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa.
Source : Wikipedia francophone
Alphabets
- alphabet latin
Codes de langue
SOURCE | Code | URL |
---|---|---|
code iso 639-1 de la langue | pl | |
Code iso 639-2 | pol | |
Code iso 639-3 | pol |
Source : Wikidata